စားေကာင္းတိုင္း စား
“နင္ကလဲ ေမာေနျပီလား၊ လုပ္ပါအံုးဟ၊ ငါဒီမွာေကာင္းတုန္း”
လုပ္ေနရင္း တန္းလမ္း သူ႔ကိုယ္ေပၚပိက်လာေသာ ကိုရဲေနာင္ကို လွမ္းဖက္ရင္း ခင္မာရီကေျပာလိုက္သည္။ ခု ေနာက္ပိုင္း ခင္မာရီ ႏွင့္ သူ ဒီကိစၥ အေပးအယူ တည့္ေနသည္။ သူ႔ မိန္းမႏွင့္ လားလားမွ မတူ။ ခင္မာရီက ဒီကိစၥ စိတ္ပါသည္။ သူႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွိသည္။ ဒါကို ကိုရဲေနာင္ကလဲ ၾကိဳက္သည္။ သူ႔ မိန္းမဆီက မရသည့္ အရာကို ခင္မာရီဆီမွ အျပည့္အဝ ရေနသည္။
“ေမာတယ္ဟ၊ ငါဒီမွာ မနားတမ္းလုပ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ၊ ေသေရာေပါ့၊ ခန နားအံုးမယ္ဟာ၊ နင္မေစာင့္နိုင္ရင္ ငါ့ အေပၚက တက္လုပ္”
ကိုရဲေနာင္က ျပန္ေျပာသည့္ ေလသံကိုက ေမာသံေပါက္ေနသည္။ မေမာခံႏိုင္ရိုးလား၊ ေအာက္က ဇိမ္ယူေနသည့္ ခင္မာရီက တအအ နဲ႔ ေကာင္းလိုက္တာ လုပ္လုပ္ ဆိုျပီး သူေကာင္းေနတိုင္း အားမနာတမ္း လုပ္ခိုင္းေနတာမို႔ ကိုရဲေနာင္က မနားတမ္းဆက္တိုက္ေဆာ္ေနရာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့။ ကိုရဲေနာင္က သူ ခ်က္ျခင္း မျပီးနိုင္မွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္။ ေစာေစာက ခင္မာရီ အစုတ္ေကာင္းသျဖင့္ သူ႔ ပါးစပ္ေအာက္မွာ တခ်ီ ျပီးထားျပီးျပီမို႔ ခု တခ်ီ အခ်ိန္ၾကာမယ္မွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သိေနသည္။
“ဟာ နင့္အေပၚက မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ငါက ေအာက္က ခံရတာ ပိုၾက္ိဳက္တယ္၊ နင့္အေပၚတက္လုပ္တာ ငါ့ေျခေထာက္ေညာင္းတယ္”
“ကဲ အေပၚက မလုပ္ခ်င္ရင္ ကုန္းေပး၊ ငါေနာက္ကေန လုပ္ေပးမယ္၊ ဒါဆို ငါ သိပ္မေမာဘူး”
“အာ ေယာက္ဖကလဲ ငါက ေအာက္က ဇိမ္နဲ႔ ခံခ်င္ေနပါတယ္ဆိုမွ လာေျပာေနတယ္။ မေန႔က နင့္ အၾကိဳက္ အကုန္ ငါလုပ္ေပး ျပီးျပီ၊ ဒီေန႔ နင့္ အလွည့္”
“ေအး ဒါဆို ငါ ခန နားအံုးမယ္။ ငါလဲ ေမာတာေပါ့ဟ၊ ငါသိတယ္ နင္ေစာေစာက ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္နဲ႔ တခါျပီးသြားေသးတယ္မို႔လား”
“အင္း၊ ျပီးေပမဲ့ ခံလို႔ မဝေသးဘူးဟာ၊ ျပီးေတာ့ နင္က ဆက္လုပ္ေနတာနဲ႔ ျပန္တက္လာတာ ခုေကာင္းေနတုန္း ရွိေသးတယ္ နင္က ရပ္လိုက္တာ၊ ဖီးေတာင္ေအာင့္သြားတယ္”
“ဖီးလ္ မေအာင့္ေအာင္ ငါ့ ဟာ သြင္းထားတာဘဲ၊ နင္ငါ့ကို ေသခ်ာ ခြထားေလ”
“ခြထားတာဘဲ”
“ေကာ့ျပီး နင့္ေျခေထာက္နဲ႔ ငါ့ကို ေသခ်ာညွပ္ထားေလ နင့္ဟာနဲ႔ ငါ့ဟာ ကပ္ေနေအာင္ညွပ္”
ကိုရဲေနာင္အေျပာေၾကာင့္ ခင္မာရီက ေကာ့ရင္း သူ႔ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေသခ်ာတင္းေနေအာင္ ကိုရဲေနာင္ ခါးကို ညွပ္လိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ သိသိသာသာ ကိုရဲေနာင္ပစၥည္းက ခင္မာရီ ကိုယ္ထဲ တိိုးဝင္သြားသလို ျဖစ္သြားသည္မို႔
“ဟား . . . ေကာင္းလိုက္တာ ေယာက္ဖရာ၊ ခုမွ အတြင္းကို ေသခ်ာထိတယ္၊ အဲလို အစကေျပာပါလား၊ နင္လဲ နဲနဲဖိခ်ေပး”
“ေျပာစရာလိုလားဟ၊ နင္သိရမွာေပါ့။ ကဲ ကဲ ဒီေလာက္ဘဲ ဖိလို႔ရမယ္၊ နင္လဲအတင္းေကာ့ေလ”
အေပးအယူမွ်မွ်ႏွင့္ ကိုရဲေနာင္က ဖိ၊ ခင္မာရီကေကာ့ခံကာ အားကုန္ဖက္ရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ခနမွ် တိတ္သြားသည္။ ခနၾကာေတာ့မွ ခင္မာရီက တအားကုန္ဖက္ထားသည္ကို ေလွ်ာ့ခ်ရင္း သက္မခ်ကာ
“ဟူး . . ငါေတာ့ ဒုကၡပါဘဲ ေယာက္ဖရာ၊ နင္မေကာင္းဘူး”
“ဟ ငါက ဘာမေကာင္းတာလဲ”
“နင္လဲမေကာင္းဘူး၊ ငါလဲ မေကာင္းဘူး။ စားေကာင္းတုိင္း စားေနၾကတာ”
“စားေကာင္းလို႔ စားတာ မေကာင္းစရာလားဟ၊ ကဲ ငါ အေမာေျပျပီ၊ အလုပ္ျပန္စမယ္”
“ငါ ေၾကနပ္ေနျပီဟ၊ နင္ နားခ်င္ ခန ထပ္နားအံုးေလ”
“မနားေတာ့ဘူး၊ ဒီထက္ပိုနားရင္ ငါ့ဟာေပ်ာ့သြားေတာ့မယ္”
ကိုရဲေနာင္က ျပန္ေျပာရင္း ခင္မာရီ ကိုယ္ေပၚမွ ထကာ ေပါင္ၾကားထဲ က်က်နန ဝင္ထိုင္လိုက္သည္၊ ခင္မာရီက ေပါင္ကို ကားေပးရင္း ေျခေထာက္ကို ေျမွာက္ကာ သူ႔ေျခေထာက္ကို ကိုရဲေနာင္ ပခံုးေပၚ လွမ္းတင္လိုုက္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ အလိုက္သင့္ ခင္မာရီ ေပါင္ကို လွမ္းဆြဲကာ ေစာေစာက အထမွာ ပလြတ္ကနဲ ကၽြတ္သြားေသာ သူ႔ ပစၥည္းကို လက္ျဖင့္ထိမ္းကာ စိုရႊဲေနေသာ ခင္မာရီ ကိုယ္ထဲ ရွလႊတ္ကနဲ ျပန္ထိုးထည့္ရင္း အစမ္း တခ်က္ခပ္ျပင္းျပင္းေလးစမ္းေဆာင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
“အ”
ခင္မာရီထံမွ အ ကနဲ အသံတခ်က္ထြက္လာသည္ကို ျပံဳးၾကည့္ရင္း
“ေကာင္းလား”
ခင္မာရီက ျပန္မေျဖဘဲ သူ႔ေပါင္ကို ဆြဲထားေသာ ကိုရဲေနာင္ လက္ကို လွမ္းရိုက္သည္။ ကိုရဲေနာင္က ျပံဳးရင္း ကၽြတ္သြားေအာင္ ဆြဲထုတ္လိုက္၊ ဇြပ္ကနဲ ျပန္ထိုးသြင္းလိုက္နဲ႔ ထုတ္လုိုက္သြင္းလုိုက္ လုုပ္ကစားေနသည္္။
ေဆာင့္ေဆာင့္သြင္းလိုက္တိုင္း ခင္မာရီ က တအအ ျဖင့္ ျဖစ္ေနသျဖင့္
“ေကာင္းလားဆို”
ကိုရဲေနာင္က ထပ္ေမးလိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ ခင္မာရီက ေလသံတိုးတိုးျဖင့္
“ေကာင္းလြန္းလို႔ ခက္ေနျပီ ေယာက္ဖရာ၊ လုပ္ပါဟာ၊ နင္ကလဲ ငါေကာင္းေနျပီဆို ဒီလိုဘဲ”
ခင္မာရီ အေျပာက ထန္စရာမို႔ ကိုရဲေနာင္ မထိမ္းနိုင္ေတာ့၊ တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ေဂြးရိုက္သံ ဆက္တိုက္ေပၚလာသလို ခင္မာရီဆီမွလည္း တအအ နွင့္ အ သံဆက္တိုက္ထြက္လာေလေတာ့သည္။
ကိုရဲေနာင္ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းက ၂ နွစ္နီးပါးရွိျပီျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်စကတည္းက သူ႔ မိန္းမ တင္မာရီက ဒီကိစၥကို စိတ္မပါသလို တက္တက္ၾကြၾကြလည္း မရွိ။ ခ်စ္သူရီးစားျဖစ္ကာ ယူထားသည္ မဟုတ္ဘဲ၊ လူၾကီးခ်င္း သေဘာတူကာ ေပးစားထားသျဖင့္ သူ႔မိန္းမ ရွက္ေနသည္ဟုသာ အစက ေအာက္ေမ့မိသည္။ တစတစ ႏွင့္ ၾကာလာေသာ္လည္း တင္မာရီက က ထူးမလာေခ်။ ကိုရဲေနာင္က သူ႔မိန္းမလည္း သူ႔လို ဒီကိစၥတြင္ တက္တက္ၾကြၾကြ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ကိုရဲေနာင္က မိန္းမေပြသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုကိစၥတြင္ ယူထားသည့္ မိန္းမ ႏွင့္ စိတ္တူကိုယ္တူ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ယခု တင္မာရီက ထိုသို႔ မဟုတ္၊ ထိုကိစၥကလြဲျပီး က်န္ အိမ္မႈ႕ကိစၥ အားလံုး နိုင္နင္းသည္။ သူ႔ ေဝယ်ာဝစၥ မွန္သမွ် လိုေလေသးမရွိ။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ ထိုကိစၥ သူ႔မိန္းမ စိတ္ပါလာေအာင္ အမ်ုိးမ်ုိး ဆြဲေဆာင္သည္။ သို႔ေသာ္ ညဘက္ သူအနားကပ္ကာ သူ႔မိန္းမ ကို ဖက္လိုက္သည္ႏွင့္္ တင္မာရီ ခႏၱာကိုယ္က ေတာင့္တင္းေနေလျပီ။
ကိုရဲေနာင္ အနမ္းကို မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ ခံသည္။ ကိုရဲေနာင္ ျပဳသမွ် အံက်ိတ္ကာ ခံသည္။ တုန္႔ျပန္မႈ႕ဆိုသည္မွာ ေဝလာေဝး။ ကိုရဲေနာင္က အတတ္နုိင္ဆံုး သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ နည္းလမ္းေပါင္းစံုကို သံုးကာ တင္မာရီကို စည္းလံုးသည္။ မရ။ လက္မထပ္ခင္က တင္မာရီတြင္ ခ်စ္သူရီးစား ရွိခဲ့ကာ သူ႔ကို လက္မခံခ်င္ဟု ထင္မိကာ ေနာက္ေၾကာင္းကို စံုစမ္းသည္။ တင္မာရီတြင္ မည္သည့္ ေယာက္က်ား အေတြ႕အၾကံဳမွ် မရွိ။ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တင္မာရီ ဒီကိစၥကို စိတ္မဝင္စားသည္ကို ကိုရဲေနာင္ နားမလည္သလို ျဖစ္ေနသည္။ တင္မာရီ ပံုစံကား ခု ကိုယ္ဝန္ရွိတာကိုပင္ ထြက္ေပါက္ ရသြားသလို ျဖစ္ေနသည္။
သူ႔ညီမ ခင္မာရီကား တင္မာရီႏွင့္ ဆန့္က်င္ဘက္လို ျဖစ္ေနသည္။ သူလိုအပ္ေနသည့္ အရာအားလံုး ခင္မာရီဆီက ရေနသည္။ ခင္မာရီက သူ႔ႏွင့္ ဒီကိစၥ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိသည္။ ဒီကိစၥ ဒီေလာက္ေကာင္းမွန္း သူ အခုမွ သိသည္ဟု သူ႔ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာသလို၊ သူလိုခ်င္သည္ကိုလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတာင္းတတ္သည္၊ ကိုရဲေနာင္ကိုလဲ လိုခ်င္သည္ကိုလည္း လိုလိုလားလားျဖည့္ေပးသည္။ တျခားအိမ္မႈ႕ကိစၥကေတာ့ ရွပ္ျပာျပာ ျဖင့္ အခ်ဳိးမက်။ မီးပူေတာင္ ေျဖာင့္တန္းေအာင္ တိုက္တတ္သူ မဟုတ္၊ ကိုရဲေနာင္ကား သူတို႔ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းမွ ျပည့္စံုသလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ကိုရဲေနာင္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။ ခင္မာရီကို မခြဲနိုင္သလို တင္မာရီကိုလည္း မျပစ္နိုင္။ ဒီပံုႏွင့္ သူႏွင့္ ခင္မာရီ ကိစၥ သိပ္မၾကာခင္ တင္မာရီ သိမွာ သူသိေနသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း လြန္ကိုလြန္သည္။ စားေကာင္းတိုင္း စားေနၾကည္မွာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ျဖစ္ေနသည္။ တင္မာရီ သိလွ်င္ ကိုရဲေနာင္ ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမည္ကို မသိေတာ့။ ဒီကိစၥ ခင္မာရီ ႏွင့္ စကားစမိတိုင္း ေယာက္ဖေနာ္ နင္ရွင္း။ ငါ နင့္ကို မခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး ဟု ငိုသံၾကီးနွင့္ အျမဲေျပာသည္။ သူ ခင္မာရီကိုလည္း သနားသည္။ ဘာမွ မသိသည့္ ခင္မာရီကို သူက စထားသည္မို႔ သစ္စိမ္းခ်ဳိး မခ်ဳိးခ်င္။ ကိုရဲေနာင္ ဘာလုပ္မွန္း မသိေတာ့။ ထုိကိစၥ ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္ႏွင့္ ကိုရဲေနာင္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့၊ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ အနားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ခင္မာရီကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ခင္မာရီက အင္း ကနဲ႔ အသံျပဳကာ သူ႔ကို ျပန္ဖက္ရင္း ေျခေထာက္ကပါ သူ႔ကုိ ခြလိုက္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ အျပဳအမူမ်ဳိး တင္မာရီထံမွ သူတခါမွ မရဘူးေခ်။ ခင္မာရီကား သူ႔အတြက္ မရွိလွ်င္ မျဖစ္သလို တင္မာရီကလည္း သူ႔အတြက္ မရွိလွ်င္ မျဖစ္။
ၿပီး…………….
No comments:
Post a Comment